Op het belachtelijk vroege tijdstip van 3.30 uur ging de wekker waarna wij om 4.15 richting DüsseldorfInternational vertrokken. A. letterlijk spuugmisselijk zorgde voor een klein oponthoud omdat we een noodstop moesten maken bij een parkeerplaats langs de autobahn (we moesten allemaal even aan vroeger denken). Na vervolgens een verkeerde afslag te hebben genomen vonden we uiteindelijk toch onze gereserveerde parkeerplaats. Met de shuttlebus gingen we naar het futuristisch uitziende vliegveld van Düsseldorf, het is echt een heel mooi vliegveld. Eenmaal bij de detectiepoortjes piepten het poortje van A. zoals gewoonlijk weer het hardst. Het bleken de metalen vetergaatjes van haar All-Stars te zijn. Conclusie: als je graag betast wilt worden op het vliegveld, trek je All-Stars aan.

Na weer een poos wachten mochten we het vliegtuig in dat met 20 minuten vertraging vertrok. Al snel kwamen wij en de passagiers in onze omgeving erachter dat het erg warm was. De steward beloofde dat het binnen enkele minuten koeler zou zijn maar dat lukte jammer genoeg niet, er was iets met de airco. Voorin het vliegtuig waar wij zaten was het bloedheet terwijl ze achterin bijna bevroren. Niet leuk dus, maar blijkbaar niets aan te doen. Wij troosten ons met de gedachten dat we dan alvast aan de temperatuur in Miami konden wennen. Verder was de service van Air Berlin uitstekend, twee maaltijden met gratis wijn en zoveel drinken als je maar wilt.

Na ongeveer 9 uur landden we in Miami waar we in verschillende lange wachtrijen terecht kwamen wanthet bleek nogaleen gedoe om door al die controles te komen. Formulier invullen, vragen beantwoorden, vingerafdrukken van al onze 40 vingertjes en een foto van iedereen en vooral heel serieus blijven kijken want er kon werkelijk geen lachje af bij de douanier, echt een enorm chagrijn. Na nog een controle waar we het zojuist ingevulde papier moesten laten zien en nog een controle waar we ditzelfde papier weer moesten inleveren (zo hou je wel een heleboel mensen aan het werk) mochten we uiteindelijk door naar de bagage die al op ons stond te wachten, joepie! Een taxi die naar mijn mening veels te hard reed bracht ons naar het hotel, genaamd Dorchester Suites. Daar moesten we ruim één uur op onze kamer wachten maar dat leverde wel twee gratis kaartjes voor 4 ligstoelen met 2 parasols op et strand vanMiami Beach op (ad $20,00). De kamer is erg ruim, met aparte keuken en zitkamer en gelukkig is er airco want het is hier echt superheet. Bij een soort van Pizza Hut hebben we lekker gegeten enomdat de zee zo lonktezijn we nog even over het strand gewandeld en hebben we met de voetjes in het water gepoedeld. Daarna douchen en om 19.30 uur gingen we doodmoe naar bed. Toen we net een beetje ingedoezeld waren brak er een kort maar zeer heftig onweer uit, ik kreeg zowat een hartverzakking zo'n knallen!