Bij het Office du Tourisme waren we te weten gekomen dat de Tourmalet wel te bereiken was vanaf de andere kant. Wij blij! Via Bagnères-de -Bigorre (waar zondag de Touretappe eindigt) reden we de bergen weer in. In het volgende plaatsje Beaudean bleken overal grote poppen te staan en te zitten in afwachting van de Tour. Het zag er erg grappig uit. Onderweg stopten we bij een mooie waterval en passeerden we veel wielrenners die zich in het zweet reden om deze col te bedwingen. Wildlife in de vorm van loslopende schapen, koeien en zelfs lama’s maakten het plaatje compleet. Na een prachtige rit kwamen we aan op de top (2115 meter) van de Tourmalet waar her en der nog flink wat sneeuw lag. Daar hebben we in het gras gepicknickt onder een strakblauwe lucht. Het uitzicht was echt fantastisch en we hebben met zijn drietjes vreselijk zitten genieten (ondanks de familie hagedis die hun holletje bij ons voeten bleek te hebben).

Vervolgens zijn we een stukje teruggereden naar Le Mongie waar we met twee cabines naar de top van de Pic de Midi du Bigorre gingen. R. vond dat natuurlijk weer te duur zoals hij altijd alle kabelbanen te duur vindt maar we zijn toch maar gegaan. Eenmaal boven op 2877 meter hoogte bleek het uitzicht spectaculair. Toen we arriveerden zaten we nog half in de wolken maar die trokken snel weg, soms zit het gelukkig gewoon mee. We konden echt kilometers ver weg kijken. We hebben een hele poos in de zon op het terras gezeten, van zo’n uitzicht krijgen we echt nooit genoeg.

Vanavond zijn we tijdens de lichtprocessie door de grot gelopen aangezien het dan veel minder druk is. Daarna hebben we twee kaarsen opgestoken, eentje voor opa en oma van R., en eentje voor al mijn chronisch zieke blog- en Facebookvriendjes. Dat ze ondanks een waardeloos lijf toch een waardevol leven hebben. En om vakantiegevoel erin te houden en niet emotioneel te worden hebben we onszelf daarna weer verwend met een zak heerlijke chocola gekocht bij het chocoladewinkeltje hier vlakbij.