Via de Office du Tourisme en het internet waren we te weten gekomen dat de route naar de Pont d’Espagne vanaf vandaag weer open was. Dus gingen we voor een tweede poging. Op het punt waar we enkele dagen geleden werden tegengehouden was er hard gewerkt aan een alternatieve grindweg door de bergen. Erg scheef en schuin, heel avontuurlijk maar ik word daar nooit blij van. Het laatste gedeelte ging over een stuk grind tussen de ravage van de overstroming. Dit was indrukwekkend om te zien. Grote keien, bomen en andere zooi die door het water waren meegevoerd lagen nog overal. Buizen en bedrading lag open en bloot, waar precies de weg ooit had gelopen was niet meer te herkennen. We snapten nu wel dat we er echt niet hadden doorgekund met onze Mercedes.

Eenmaal bij de pont d’Espagne zijn we met een cabinelift eerst een stuk omhoog gegaan. Daar hebben we aan een beekje gepicknickt. Vervolgens gingen we met een stoeltjeslift verder naar het Lac de Gaube. Na een wandeling van een klein half uurtje verscheen het diepblauwe meer tussen de bergen met op de achtergrond de besneeuwde toppen. Het water was nog blauwer dan de lucht. Het plaatje zou zo op een ansichtkaart kunnen, A. vond het eigenlijk te mooi om echt te zijn. Na eerst onze tenen in het ijskoude water te hebben gedoopt hebben we in het zachte gras liggen zonnen. Na een hele poos hebben we ons verplaatst naar het terras. We konden er eigenlijk geen genoeg van krijgen. Op de terugweg hebben we de route langs de watervallen gewandeld. Dit gaf opnieuw prachtige plaatjes mede doordat de zon regenbogen in het water maakte. Excuses dat ik in herhaling val maar het was ook echt zo mooi.

Ook op de terugweg moesten we over het smalle bergpad. Daar dit maar eenbaans was stond er een stoplicht zodat het verkeer om de beurt mocht. Tenminste dat was de bedoeling… Echter ergens halfweg kwamen er tegenliggers met een grote vrachtauto voorop. Dat stomme stoplicht stond dus niet goed afgesteld! Ik kreeg het echt Spaans benauwd want achter ons reed ook een hele sliert auto’s en nergens was plaats om te passeren. Na veel getoeter en gedoe – mijn hartslag was ondertussen over de 200 - reden die auto’s weer een ander steil bergpad in of reden achteruit zodat uiteindelijk de vrachtauto en de rest er langs kon. Uiteindelijk zijn we gelukkig heelhuids thuis gekomen.