Nalekker geslapen te hebbenop een heerlijk zacht matras onder eenechte donzen dekbed werden de plannen voor vandaag gemaakt. De zon scheen en de weersvoorspellingen waren goed. We besloten om een bergwandeling te gaan maken. De keuze viel op de Gaislachkogel, een berg hier vlakbij. We gingen een afdaling doen want dat leek ons niet te vermoeiend. In het boekje stond dat het een lichte bergwandeling van 3 uur was en verder nog dat je goed ter been moest zijn en in bezit van goed schoeisel. Wij voldeden aanalle eisen.

Eerst gingen we met twee liften omhoog, en dat was meteen al een prachtig uitzicht. Na van dit uitzicht genoten te hebben begonnen wij met onze wandeling. Maar waar begon deze eigenlijk?Uiteindelijk zag een van ons de gele pijlen op de rotsblokken, dus dat werdeven klauteren. Dat zou zo wel beter worden dachten wij, helaas duurde dat klauteren wel heel lang. Na ongeveer éénuur bereikten we eindelijk het Gaislachermeer waar we volgens de bordjes maar een kwartier over zouden doen. Ook op de kaart zag het er uit alsof hetmaar een klein stukje was. We hadden inéén uur pas ongeveer 1/8 deelgelopen! Na een kort overleg besloten we toch verder te wandelen. Het pad zou zo meteen wel beter worden praatten we onszelf moed in. Maar na nog een uur wandelen waren het inderdaad geen rotsblokken meer, maar het pad was nog steeds meer klauteren dan wandelen. Langzamerhand werd het steeds minder gezellig en enkele van ons raakten achterop omdat ze het tempo niet konden volgen. Wie had ook alweer gezegd dat dit een lichte wandeling was? W. sprakde legendarische woorden, 'het bloed loopt door mijn schoenen'. De sfeer werd alsmaar grimmiger want iedereen had ondertussen pijn aan zijn of haar voeten en was bovendien erg moe. Bovendien leek een lange rustpauzesniet verstandig want de lucht was aan het betrekken. We moesten doorlopen wilden we straks niet natregenen en door de modder moeten lopen.

Na enkele uren kwamen we eindelijk bij een restaurant waar we hebben gepauzeerd. Daarna besloten we om het skiweitje recht over te steken en niet het zigzagpad te lopen, zo sneden we een heel stuk af. Tja, dat was natuurlijk ook niet zo'n slimme keuze. Geheel de weg kwijt kwamen we uiteindelijk op een asfaltweg terecht, maar welke kant moesten we nu op? Naar beneden in ieder geval, er reden ondertussen ook wat auto's langs en ik had zwaar de behoefte om te gaan liften, zo ontzettend moe was ik. Een slim idee was om achteruit te gaan lopen, dan gebruikten we weer andere spieren en deden je tenen ook minder zeer. Na een helse tocht van bijna 6 uur bereikten we ons hotel. Het was een mooie tocht maar we doen het nooit meer.