Expeditie Robinson voor beginners

Toen we vanochtend wakker werden scheen het zonnetje weer en lagen we aan een steiger van het eiland Cozumel behorende bij Mexico. Ook de Norwegian Spirit lag voor de derde achtereenvolgende dag bij ons in de buurt en deze keer ook de Freedom of the Seas. Dit zijn twee andere grote cruiseschepen maar wij hebben natuurlijk de mooiste ;p. Eenmaal van boord moesten we eerst weer dirie keer min of meer verplicht op de foto, ik voel me zo langzamerhand een fotomodel. Aan wal was het meteen Mexico, in de winkeltjes verkochten ze sombrero's en tequila en de huizen en winkeltjes waren in vrolijke kleuren geschilderd. Wij hadden vandaag gekozen voor een all-inclusive strandexcursie naar Isla Pasion. Met een catamaram waarvan het personeel bestond uit kleine vrolijke Mexicaanse mannetjes voeren we naar het smalle eiland wat ten noorden van Cozumel ligt. Ik hou niet van opscheppen maar ik doe het toch want het was er werkelijk fantastisch, meer tropisch dan dit krijgen we het voorlopig niet ben ik bang. Het strand was breed en wit, het water blauwer dan blauw. Het eiland was verder bezaaid met palmbomenen andere tropische planten en af en toe zag je een leguaan, grote gele vlinders of lange dunne zwarte vogels. Bovendien was alles gratis dus dronken we bier, fruit- en rumpunch en aten we van het Mexicaanse buffet. Verder speelden we op de watertrampoline of andere opblaasbare waterdingen of peddelden in een kayak. Wat het niet te vergeten zo bijzonder maakte was dat op Isla Pasion maar een klein aantal toeristen wordt toegelaten wat ons het gevoel gaf dat we er maar met een handjevol mensen waren terwijl de faciliteiten toch al ruim bemeten waren. Het voelde als een onbewoond eiland maar volgens mij woonden er ook niemand.Veels te snel was het weer tijd om terug te gaan. Het wordt misschien een beetje eentonig maar het was weer een bijzondere dag.

Township en Mayatempels in Belize

AL vroeg vanochtend ging ons schip voor anker in Belize. Het was bewolkt en het regende een beetje en dat maakte te temperatuur wat aangenamer. We lagen best een heel eind van de kust omdat er een groot rif is. Na een tocht van ruim 20 minuten met een grote tenderboot gingen we aan wal en vandaar weer in een grote bus voor een toer door Belize-City. Dat was opnieuw best shocking want de mensen zijn hier echt straatarm. Er zijn veel wijken met voornamelijk krakkemikkige hutjes die naar zo lijkt op instorten staan, met daar omheen een hoop rotzooi. De straten zagen eruit als een township zoals je ze op tv ziet, we kregen er allemaal een beetje buikpijn van maar bedachten/hoopten dat de mensen misschien niet minder gelukkig en tevreden zijn dan wij met al onze luxe. Daarna reden we door het groene en tropische binnenland naar de Maya tempels van Altun-Ha. Onderweg vertelden de twee gidsen uitgebreid over Belize waaruit bleek dat ze best trots zijn op hun land, blijkbaar is het in de buurlanden nog beroerder. Naarmate we dichter bij de plek van bestemming kwamen werd de weg steeds hotseknotsiger en we hadden af en toe het idee dat we in een achtbaan zaten. Nadat we ons in een walm van Autan hadden gehuld tegen de mosquitos - ze hadden ons flink bang gemaakt - gingen we naar de Maya tempels. Deze waren hoog en indrukwekkend om te zien, er waren vijf grote tempels en er heerste een bepaalde serene stilte. De gidsen vertelden nog dat ze eigenlijk niets zeker weten over het hoe en wat van de tempels, het zijn allemaal speculaties. Omdat het nog steeds een beetje regende mochten we niet op de tempels klimmen (raar dat dat anders wel mag) maar er waren natuurlijk mensen die dat toch deden. Met de tenderboot terug naar het schip werd nog onverwacht spannend. Halverwege lagt namelijk een tenderboot met motorpech die wij moesten slepen. Er waren behoorlijk veel golven en voordat de ene boot met een touw aan de andere zat was een heel gedoe. De kapitein van onze tenderboot zuchtte en schreeuwde tegen het personeel en ik werd er eelijk gezegd niet vrolijk van en was al op zoek naar mijn reddingsvest want ik was bang dat de twee tenderboten door de golven tegen elkaar zouden klappen. Maar tegelijkertijd was ik o zo dankbaar dat wij niet in de tenderboot zaten die al een poos in de golven lag te dobberen. Uiteindelijk kwam het natuurlijk gewoon goed. Vanavond was het 'elegant night' en ging iedereen in gala naar het diner, ik hou daarvan ;p. De obers maakten er nog een extra feestje van door op een verhoging een dansje te doen. Omdat er veel wind staat 'wiebelt' ons schip nu behoorlijk en worden we zo in slaap gewiegd.

Beachbreak in Roatan.

Vandaag lag ons schip aan een steiger van Isla Roatan, een tropisch eiland voor de kust van Honduras. We hadden een strandexcursie geboekt (excursie is in de cruisewereld een breed begrip;) en dat kwam goed uit want het was weer zonnig en behoorlijk warm. Eerst een busrit van ruim een half uur waarbij we veel van het binnenland zagen. Roatan is een groen eiland met veel tropische begroeiing. De huisjes van de eilandbewoners zijn erg armoedig en dat is wel een beetje schokkend om te zien. Soms leken het wel kleine krottenwijkjes. Maar Tabyana Beach was prachtig met een fijn wit zandstrand, voldoende ligbedjes en palmbomen voor de schaduw. Het is een privé-strand alleen voor cruiseschepen en daardoor van alle gemakken voorzien. Het water was deze keer echt verkoelend en daar waren we allemaal blij om. Bij de bar speelde een bandje Caribische muziek en dat maakte de sfeer compleet. Soms was het even doorbijten als we weer duidelijk moesten maken dat we geen massage, zonnebril, horloge of zelfs vlechtjes nodig hadden maar dat mocht de pret niet drukken.De hele middag hebben we snorkelend, poedelend, zwemmend of liggend op ons ligbedje doorgebracht, het kan beroerder... Ook zonder snorkel kon je de felgekleurde vissen langs je heen zien zwemmen, echt weer heel apart. Op de terugweg nam de buschauffeur een andere route waarbij we door de hoofdstad van Roatan kwamen wat al net zo armoedig was als de rest van het eiland. Ondanks dat gezien te hebben hebben we het weer erg naar ons zin gehad.

Pijlstaartroggen knuffelen en snorkelen bij een koraalrif

Vanochtend om 7.00 uur ging de Carnival Valor voor anker voor Grand Cayman Island, onze eerste haven. Tot onze verrassing zag de lucht grijs en het regende een beetje. Maar eigenlijk was er niemand die dat erg vond, want de temperatuur was wel goed en nu eens niet te heet. We ontbeten vroeg om op tijd bij de tenderbootjes - die ons naar de wal brachten - te zijn omdat we een excursie hadden geboekt. We gingen vandaag zwemmen met pijlstaartroggen bij de Stingray City Bar en snorkelen bij het Coral Reef. Met de bus werden we naar de boot gebracht en daar legden drie medewerkers uitgebreid uit hoe een en ander in zijn werk ging. We kregen een zwemvest, twee flippers en een duikbril met snorkel. Stingray City is een zandbank zo'n 20 minuten varen vanaf de wal waar heel veel tamme pijlstaartroggen zwemmen. Daar aangekomen gingen we in het water, dat heerlijk van temperatuur en erg helderblauw was. R. vond die grote roggen die steeds langs je zwemmen eigenlijk best eng terwijl ik, K. , twee keer een rog in mijn armen heb gehouden, heel stoer ;-P.

Daarna gingen we weer op de boot en voeren we naar het Coral Reef. Zwemvest een beetje opblazen (niet te veel anders drijf alleen maar op je rug), flippers aan en duikbril op en daarna vanaf de boot in het water springen, best spannend allemaal. In het begin was het voor iedereen even wennen om zijn/haar duikbril goed te krijgen zonder dat ie vol water liep en ook zwemmen met flippers vereist enige oefening, maar de medewerkers van Carnival waren heel behulpzaam en kwamen meteen naar je toe als ze zagen dat je aan het klungelen was, zoals wij. Het snorkelen was echt heel mooi, er zwommen vissen in allerlei kleuren en in allerlei formaten en op de bodem groeide ook nog van alles. Je kon er niet staan, maar je moest wel opletten dat je niet tegen een koraal of iets dergelijks aanzwom. De tijd vloog om en het was weer snel tijd om terug te gaan. Wij vonden het allemaal een erg leuke en bijzondere excursie.

A fun day at sea

Vandaag waren we de hele dag op zee en konden we relaxen en R. zijn verjaardag vieren! Tijdens het ontbijtbuffet was het weer een uitdaging om niet meer op te scheppen dan je weg kunt krijgen, het ziet er allemaal te lekker uit. Daarna ging iedereen zijn eigen gangetje en waren we voor de middag elkaar steeds kwijt. R. is wezen sporten in de' gym' die onverwacht druk bleek te zijn. A. is naar verschillende demo's en een ' ten dollar sale' geweest en kwam tot de ontdekking dat haar sale and sign pas (een soort van identiteitskaart) werkt als een creditcard en dat is dus best tricky in haar geval ;-). Ze is nu de trotse bezitter van een nieuw tasje. W. heeft op een rustig plekje zitten lezen en ik K. ben vandaag het schip gaan bekijken aangezien ik daar gisteren de energie niet meer voor had. Er blijken nog veel meer verschillende soort eetgelegenheden te zijn zoals een pizzabar, omeletbar, burritobar en sandwichesbar. Er zitten steeds overal mensen grote volle borden leeg te eten en je krijgt het idee dat iedereen de hele dag zit te vreten. Ook voor ons blijft moeilijk om langs de buffetten te lopen zonder er iets van mee te pikken. Na de middag zijn we gaan zwemmen maar we waren snel uit het water want het was er erg druk en de twee zwembaden en de vier whirlpools zijn niet berekend op zoveel mensen. We vonden gelukkig wel vier ligstoelen naast elkaar in de schaduw want het is weer erg heet en ook de lucht is al dagen blauw met af en toe wat wolken. Vanavond was het 'formal night', en dan is het dus de bedoeling dat je in je mooiste kleren komt dineren. R. vroeg zich af of een pak niet de chique was, maar eenmaal bij het diner bleek dat iedereen zich flink had uitgedost. Het was echt bijzonder om dat allemaal te zien. Toen we weer terug in onze hut kwamen was deze weer netjes opgeruimd (ze komen twee keer per dag) en lag er een nieuwe towel animal: een schattig hondje met flaporen en natuurlijk weer nieuwe chocolaatjes.

Aan boord van de Carnival Valor

Nadat iedereen wakker en aangekleed was zijn we wezen ontbijten in een restaurant iets verderop in Collins Avenue. Vonden we de Amerikaanse porties tot nu toe best meevallen, hier waren ze wel megagroot. Gelukkig konden we alles dumpen bij W. Daarna hebben we rustig onze spullen ingepakt en zijn met de taxi naar Miami Port gereden. Van een afstand zagen we ons schip de Carnival Valor al liggen. Rond 11.00 uur arriveerden we bij de terminal waar het al een drukte van belang was maar het liep allemaal op rolletjes. Onze koffers werden meteen overgenomen en overal stond personeel van Carnival om je de weg te wijzen en vragen te beantwoorden. Het inchecken wat jezelf bij een soort van paal moest doen gaf even problemen maar al snel kwam er een aardige dame naar ons toe die het overnam en ons alsnog handmatig incheckte. Vervolgens zijn we voor we aan boord mochten weer zo vaak gecontroleerd dat ik de tel ben kwijtgeraakt. En ook weer twee keer op de foto, een keer allemaal samen voor de fun maar ook weer één keer heel serieus voor de security.
Daarna gingen we een plaatsje zoeken op het Lidodek totdat onze hut klaar was. Eigenlijk hadden we na ons megaontbijt allemaal nog geen zin in eten maar op dit dek was ook het lunchbuffet en er was zo belachelijk veel keus dat je spontaan hongerig werd en daarom hebben we toch maar een bordje vol geschept.

Om 13.30uurkonden we naar onze hut die erg mooi is met tweepersoons bed, stapelbed, tv en koelkast, badkameren natuurlijk een balkon. Om 18.00 uur gingen we naar de Washington diningroom om te eten. Charles en Adijane (of zoiets) zijn onze obers en vooral Charles uit de Filipijnen is echt de leukste thuis. Hij maakt constant grapjes en is zeer ad rem. Het eten was heerlijk, je kunt kiezen uit verschillende voor- hoofd- en nagerechten. We aten onder meer Gazpacho, Steak en Chocolate Melting Cake. Alsof we vandaag nog niet genoeg op de foto staan liep er ook nog een fotograaf door de diningroom. En als klap op de vuurpijl kregen we een goochelaar aan onze tafel die ons ook weer aan het lachen maakte. Je wordt hier vermaakt, of je wilt of niet. Bij terugkomst was onze hut opgeruimd (zodat wij het een en ander kwijt waren), hadden we al schone handdoeken en lag er post, een als walrus gevouwen handdoeken chocolaatjes. Vanavond gaan W. en A. nog de Welcomeshow bekijken. We voelen ons als een god in Frankrijk.

Miami Beach

Ondanks het tijdverschil hebben we met zijn allen best lekker geslapen, de dames waren het eerst wakker zo rond 4.00 uur maar zijn nog wel tot 7.00 uur blijven liggen. W. sliep zelfs de klok rond!Toen iedereen wakker was hebben we ontbeten in het hotel en daarna zijn we naar Lincoln Road Mall gewandeld. Een mooi ingerichte, brede winkelstraat waar A. enkele winkels heeft bezocht die ze alleen in de V.S. hebben, ze werd er helemaal gelukkig van. Wij vonden het gewoon fijn dat er airco was want de thermometer stond om 10.30 uur al op90 graden Fahrenheit wat omgerekend ongeveer 32 graden is. Rond lunchtijd hebben we lekkere sandwiches bij Starbucks gekocht en zijn naar het hotel gelopen om te rusten. R. en W. vonden dit een beetje zonde van de tijd en zijn gaan geocachen maar vonden er geenéén.

Rond 15.00 uur zijn we dan naar het enige echte strand van Miami Beach geweest. Een mooi wit zandstrand met heldere zee. Helaas was deze zee nog warmer dan badwater, niet echt verkoelend dus.Wel waren er redelijk hoge golven en W. en A. hebben zo een tijd met hun nieuwe bodyboards kunnen spelen. Ook op het strand onder de parasol hielden we het geen uren uit. Dus zijn we na een poos naar het zwembad verplaatst en in de schaduw was het daar nog wel lekker. Na weer een rustpauze in ons aircogekoeld appartement te hebben ingelast hebben we 's avonds weer lekker gegeten bij Five napkin Burger, een soort sjieke uitvoering van Mac Donalds.

Het is echt Amerika hier, veel grote dure auto's, pratende verkeerslichten, rondborstige etalagepoppen (minimaal cup FF) en er lopen veel verschillende mensen rond die er vaak ook nog heel bijzonder uitzien, je loopt hier niet snel voor gek. Wat ons ook is opgevallen dat er hier bovengemiddeld veel dikke donkere big mama's rondlopen met - laat ik het netjes houden - een enorm achterwerk, zo eentje waar je bijna een dienblad op kunt zetten zeg maar. Bovendien uitbundig gekleed en allemaal met stijl glad haar, een bezienswaardigheid op zich.

De laatste twintig (wakkere) uren in een notendop

Op het belachtelijk vroege tijdstip van 3.30 uur ging de wekker waarna wij om 4.15 richting DüsseldorfInternational vertrokken. A. letterlijk spuugmisselijk zorgde voor een klein oponthoud omdat we een noodstop moesten maken bij een parkeerplaats langs de autobahn (we moesten allemaal even aan vroeger denken). Na vervolgens een verkeerde afslag te hebben genomen vonden we uiteindelijk toch onze gereserveerde parkeerplaats. Met de shuttlebus gingen we naar het futuristisch uitziende vliegveld van Düsseldorf, het is echt een heel mooi vliegveld. Eenmaal bij de detectiepoortjes piepten het poortje van A. zoals gewoonlijk weer het hardst. Het bleken de metalen vetergaatjes van haar All-Stars te zijn. Conclusie: als je graag betast wilt worden op het vliegveld, trek je All-Stars aan.

Na weer een poos wachten mochten we het vliegtuig in dat met 20 minuten vertraging vertrok. Al snel kwamen wij en de passagiers in onze omgeving erachter dat het erg warm was. De steward beloofde dat het binnen enkele minuten koeler zou zijn maar dat lukte jammer genoeg niet, er was iets met de airco. Voorin het vliegtuig waar wij zaten was het bloedheet terwijl ze achterin bijna bevroren. Niet leuk dus, maar blijkbaar niets aan te doen. Wij troosten ons met de gedachten dat we dan alvast aan de temperatuur in Miami konden wennen. Verder was de service van Air Berlin uitstekend, twee maaltijden met gratis wijn en zoveel drinken als je maar wilt.

Na ongeveer 9 uur landden we in Miami waar we in verschillende lange wachtrijen terecht kwamen wanthet bleek nogaleen gedoe om door al die controles te komen. Formulier invullen, vragen beantwoorden, vingerafdrukken van al onze 40 vingertjes en een foto van iedereen en vooral heel serieus blijven kijken want er kon werkelijk geen lachje af bij de douanier, echt een enorm chagrijn. Na nog een controle waar we het zojuist ingevulde papier moesten laten zien en nog een controle waar we ditzelfde papier weer moesten inleveren (zo hou je wel een heleboel mensen aan het werk) mochten we uiteindelijk door naar de bagage die al op ons stond te wachten, joepie! Een taxi die naar mijn mening veels te hard reed bracht ons naar het hotel, genaamd Dorchester Suites. Daar moesten we ruim één uur op onze kamer wachten maar dat leverde wel twee gratis kaartjes voor 4 ligstoelen met 2 parasols op et strand vanMiami Beach op (ad $20,00). De kamer is erg ruim, met aparte keuken en zitkamer en gelukkig is er airco want het is hier echt superheet. Bij een soort van Pizza Hut hebben we lekker gegeten enomdat de zee zo lonktezijn we nog even over het strand gewandeld en hebben we met de voetjes in het water gepoedeld. Daarna douchen en om 19.30 uur gingen we doodmoe naar bed. Toen we net een beetje ingedoezeld waren brak er een kort maar zeer heftig onweer uit, ik kreeg zowat een hartverzakking zo'n knallen!