Luieren en zonnen op de Atlantische Oceaan

Toen we vanmorgen wakker werden was er rondom alleen nog maar water en dat bleef de rest van de dag zo. Geen kip, zelfs geen schip of stukje land te zien. R. heeft weer gesport maar ik ben zo ongeveer van mijn bed in de cabin naar een ligbedje buiten in de zon gerold. De lucht was blauw, een bandje speelde zomerse muziek en het Spaanse buffet maakte het paradijsje compleet. Beroerder kan ik het echt niet maken J. Tot een uur of drie hebben we op het dek gelegen, net zoals trouwens de meeste andere passagiers. De zee leek vrij rustig zonder schuimkopjes maar toch gingen we behoorlijk heen en weer. Het waren grote lange golven die ervoor zorgde dat we alle kanten op werden geslingerd. Ik moest er ’s ochtends echt even aan wennen maar ondertussen heb ik weer zeebenen. Door de ruige zee zat er geen water in het zwembad –het zou er alleen maar uit klotsen- maar dat mocht de pret niet drukken.

Vanavond zijn we een keertje niet in een van de officiële restaurants wezen eten maar gewoon bij het buffet (we zaten al zo vol). Daar hebben we ons verbaasd over de manieren van een Russisch stel. Ze schepten borden vol, nemen van alles een hapje en de rest lieten ze staan. Ik had er bijna wat van willen zeggen. Overigens zijn wij 2 van de 99 Nederlanders aan boord tussen 450 Spanjaarden, 150 Duitsers, 250 Britten, heel veel Amerikanen en verder nog een zootje Japanners, Scandinaviërs, Fransen, Russen en wat ik nog vergeten ben.

Ter afsluiting van een relaxte dag zijn we eerst naar de Flamencoshow in het theater geweest, die ons eerlijk gezegd niet zo kon boeien, en daarna naar de 80ties party, wat stukken leuker was. Voor het naar bed gaan nog even langs de chocoladefontein en dan lekker slapen.

Casablanca

Vanmorgen bij het wakker worden vaarden we de haven van Casablanca binnen. Ik ben meteen buiten op ons balkon gaan kijken, ik hou van binnenvaren in havens. We liggen nu netjes gefileparkeerd in een grote zeecontainerhaven. Boven op het dek hebben we rondom uitzicht op Casablanca, veel hoogbouw met her en der een minaret. Meteen na het ontbijt vertrokken we voor een excursie met de bus. De eerste stop was een wandeling over een markt met veel verse groenten, fruit en vis. Vervolgens bezochten we de Hassan II moskee. Dit is de grootste moskee na die in Mekka. Echt een gigantische bouwwerk met daarvoor een groot plein. Iedere vrijdag schijnt het bomvol te liggen met biddende moslims, nu was het leeg. Met onze schoenen netjes in een plastic tasjes mochten we de moskee binnen en onze gids Majima vertelde enthousiast over de bijbehorende rituelen. Daarna werden we een half uurtje losgelaten in een bazaar waar we enkele leuke souvenirs (iets met een slurf) hebben gekocht. De rit werd vervolgd langs de kust. In een beachhotel gingen we pauzeren en kregen we een kopje smerige echte Marokkaanse thee. We passeerden ook nog een golfplatenkrottenwijk en heel veel arme troepflats (maar wel met tig schotelantennes op het dak). Het verschil was groot met de luxe wijk waar we daarna doorheen reden. De laatste stop was het koninklijk paleis van koning Mohammed de 6^de, en nog een oud stadsgedeelte. Het was een vermoeiende dag maar zeer de moeite waard. Wat ons vooral opviel was dat de meeste Marokkanen eruit zien als Marokkanen. Ik bedoel, ik had gedacht dat ze in een grote stad als Casablanca moderner waren maar nagenoeg alle vrouwen liepen met hoofddoek en jurk-broek volgens de Marokkaanse mode, de mannen in kaftan of een te groot versleten C&A pak. Ook het verkeer in de binnenstad was een ware attractie. Man wat een chaos. Aftandse bussen, gedutste taxi’s, kleine pick-upvrachtwagentjes vol met zooi, talloze verroeste brommertjes maar ook gewoon voetgangers, de hele handel loopt en rijdt door elkaar. Het was een wonder dat er niet iedere minuut iemand van zijn sokken werd gereden.

Het was vandaag heerlijk weer en eenmaal terug aan boord hebben we ons snel op een ligbedje in de zon genesteld. Om een indruk te geven, het voelde als een warm lentezonnetje, niet te heet, niet te koud maar precies goed. Op de achtergrond klonk kerstmuziek maar zo onder de Marokkaanse zon leek kerstmis opeens heul ver weg.

Vanavond hebben we de show van twee Franse acrobaten gezien, iets met gevaarlijke kunstjes doen in een doek, een schommel en een hoepel en zo. Het had niet misstaan in Hollands Got Talent. We zijn nu net vertrokken uit Casablanca richting Madeira, de Atlantische Oceaan slingert alweer behoorlijk, worden we zo meteen lekker in slaap gewiegd.

Uitrusten op zee

Vannacht en vandaag hebben we steeds langs de Spaanse kust gevaren. Toen we vanochtend wakker werden was dat ergens ter hoogte van Alicante. We hebben redelijk tot goed geslapen alleen was het bed wat hard, dus hebben we dit aan onze eigen Filippijn gemeld. Hij zou voor poom??? zorgen. Duidelijk werd het pas toen we een extra schuimmatras op ons bed aantroffen (foam). Vanochtend hebben we het schip verkend, gewinkeld en is R. wezen sporten in de gym. De rest van de dag hebben we in de zon gelegen en geluierd. Halverwege de middag werd het heiig en ook wiebeliger, we deinen weer behoorlijk op de golven. Voor onze activiteiten maakte dat niet uit, we zijn gewoon doorgegaan met luieren en teveel eten.

De Norwegian Spirit ziet er ongeveer hetzelfde uit als de vorige cruiseschepen alleen is dit keer de inrichting mediterraans en is er natuurlijk overal kerstversiering. Ook zijn er weer twee zwembaden, verschillende whirlpools, een groot theater, kom je geen restaurant binnen alvorens je je handen hebt ontsmet, staan we alweer op de foto en is het bedienend personeel voornamelijk Aziatisch. Kortom, we voelen ons echt thuis

Vanavond zijn we door de straat van Gibraltar gevaren. Ondanks dat het al donker was was de rots duidelijk te zien. Verder heel veel lichtjes zowel links als rechts van het schip. Voor degene die vroeger op school niet goed hebben opgelet: links ligt Marokkoen rechts Spanje. Hoewel het freestyle cruisen is was het vanavond toch een soort van formal night en liepen veel mensen in hun mooiste kloffie. Ter afsluiting van een relaxte dag zijn we naar de Broadway-show geweest met muziek van o.a. De Jerseyboys, Wicked en MamaMia. Na nog een taartje (alleen R., ik ben allang misselijk) duiken we zo meteen ons bed weer in.

Barcelona

Vanochtend om half zes ging de wekker waarna wij mooi op tijd richting Schiphol vertrokken. Hoewel het allejezus vroeg was bleek het toch al hartstikke druk op de weg. Nadat we de auto hadden geparkeerd op P3 arriveerden we om precies om acht uur in de vertrekhal. De paspoortcontrole bleek ook deze keer weer een hobbel. Een van de douaniers was flink over de zeik aangezien ik niet snel genoeg begreep dat ik op mijn sokken door het poortje moest. Wat een chagrijn. De hele vlucht was het kraakhelder en ik heb van begin tot het eind met mijn neus tegen het raampje gezeten. De Zeeuwse eilanden, Parijs, de besneeuwde Pyreneeën, Barcelona alles was prachtig te zien.

Barcelona heeft een groot vliegveld en voor mijn gevoel hebben we kilometers gelopen voordat we onze koffers hadden. Vervolgens bracht een taxi ons naar de Norwegian Spirit. Het was niet druk in de terminal en alles verliep soepel. Zelfs onze cabin was al klaar. De volgende stap was even wat kleins eten, en zoals gewoonlijk is dat weer niet gelukt, zo’n uitgebreid buffetrestaurant maakt dat je toch een vreetzak wordt. Daarna zijn we op het terras gestrand, in de zon, zonder jas, en Ron met een liter bier, het was echt heerlijk. Er lagen ook mensen in badkleding en zelfs in het zwembad maar dat was wat ons betreft net een tikkeltje too much.

Om 7 uur ‘s avonds zijn we Barcelona uitgevaren, wat op dat moment nog bestond uit heel veel lichtjes. Het schip ligt rustig en ik hoop dat dat zo blijft. Zo dadelijk nog even douchen en dan lekker slapen.

Last-minute

Geheel tegen onze gewoontes in boekten wij een last-minutevakantie. Niks geen maandenlange speurtocht op het internet maar gewoon boem bats, binnen drie dagen was het rond. Ron wilde er allang een paar dagen tussenuit maar ik vind op vakantie gaan nogal een gedoe. Een keer per jaar zo’n toestand is wat mij betreft eigenlijk wel voldoende. Echter deze cruise was zo goedkoop dat het bijna stom leek om het niet te doen. Dus nu mogen we tien dagen gaan dobberen op zee met af en toe een zonnige haven. Het kan beroerder.

Ook deze keer waren er weer zorgen voordat we op vakantie kunnen, we hebben er patent op. De reden is iedereen wel bekend, dus daar laat ik het maar bij. Andere zorg is dat onze bloedjes van kinderen alleen achterblijven. En dat is voor het eerst. Ze zullen zich wel redden maar toch voelt het wat geamputeerd. Het betekent ook dat wij na 23 jaar voor het eerst weer met zijn tweeën op vakantie mogen.

Onze laatste zorg is wat voor kleding we moeten meenemen. Ik kan me er even geen voorstelling van maken dat ik daar zonder jas buiten kan lopen om over een korte broek of zelfs bikini maar niet te spreken. Bij vertrek morgenvroeg doen we sowieso de winterjas nog maar aan.

Aangezien de ervaring heeft geleerd dat internet aan boord niet altijd even best is weet ik niet wanneer het volgende blogje wordt geplaatst. Dus maak je niet te snel zorgen, we varen met een Amerikaanse rederij, met een echte Noorman als kapitein.

Per ongeluk in Spanje

Vanochtend om 9.00 uur had onze surfbabe weer surfles. Wij vonden het wel erg vroeg en gingen wat later kijken. De golven waren deze keer een stuk hoger en daar was Amber niet altijd blij mee. Vooral als jezelf met plank weer terug door de golven heen vechten schijnt een hele opgave te zijn. Ook de andere surfers in de dop leken soms wel te verdrinken. Maar uiteindelijk lukte het haar toch weer om soms op de plank te blijven staan. Daarna hebben we voor de laatste keer genoten van het fijne strand en zonnebrand met zand en zo.

Na de siësta zijn we met de auto een stuk langs de kust wezen rijden. Saint-Jean-de-Luz bleek een schilderachtig haventje te hebben waar we even hebben rondgehangen. Echter het laatste gedeelte tot de Spaanse grens bleek het mooist door de hoge rotsen en kliffen. En toen waren we de weg kwijt en stond er alleen nog Spaans op de borden. Oeps, zaten we zo maar opeens in Spanje. Gelukkig wist onze Vlaamse TomTom mevrouw de weg en waren we snel weer in La France.

Nadat ik de hele boel weer in de koffers had gepropt gingen we voor de laatste keer Biarritz in. We zijn vandaag 27 jaar getrouwd en dat moest toch ook een beetje worden gevierd. We zochten een mooi restaurant met terras uitkijkend over zee. Ron en Amber aten vis, ik ging deze keer voor een brochette. Na nog een ijsje, chocola en een poosje genieten van het uitzicht op ons eigen terras gingen we lekker slapen. Morgenvroeg om kwart voor zeven op, de laatste pain chocolat verorberen, uitchecken, afscheid nemen van onze Mercedes en dan met het vliegtuig weer terug naar Nederland. Iedereen bedankt voor het lezen en de reacties. Ik ga snel bedenken waar de volgende vakantie gaat plaatsvinden.

Surfbabe

Hoewel we niet razend enthousiast waren over de kwaliteit van de matrassen hebben we toch allemaal heerlijk geslapen. Vandaag ging er een lang gekoesterde wens van A. in vervulling, haar eerste golfsurfles. Wij gingen mee om te kijken. In een strak rood/zwart surfpak en een gele surfplank verscheen ze op het strand, het leek meteen al heel wat. Tezamen met nog acht andere wannebee-surfers werden haar de grondbeginselen bijgebracht, speciaal alleen voor A. ook nog in het Frengels. Wat de voorkant van de plank was, hoe je van zitten tot staan moest komen en dat je moest opletten dat je je buurman niet bewusteloos sloeg met je plank. Na 1,5 uur les deed ze het verrassend goed, ze kon zowaar op de plank komen staan (om er vervolgens weer achterover af te duikelen maar dat verklappen we even niet) en dat lukte lang niet iedereen. Een dikke man die totaal zijn evenwicht niet kon bewaren zorgde voor een vermakelijk schouwspel. Na nog een poosje op het strand te hebben vertoefd hielden R. en ik siësta. A. haalde nog warme crêpes en fruit voor ons en ging daarna naar een museum.

Voor het eten hebben we weer even gezwommen in ons zwembad. Het is een typisch Frans zwembad, kaal en dus weinig tropisch, wel mooi schoon. Op een idyllisch terras aten we vanavond echte paella die in een heel grote pan was gemaakt. Het smaakte voortreffelijk. Smet op dit leuke terras was dat A. een dode vogel tussen de planten zag…Daarna heb ik de eerste twee caches van deze vakantie gevonden (en ook nog drie niet). Aangezien we bijna naar huis gaan moest het er toch een keer van komen. Hoewel we min of meer per ongeluk in Biarritz zijn beland – het vliegveld was nu eenmaal daar – zijn we tot de conclusie gekomen dat het hier echt heel leuk is. Mooie kustlijn, fijn strand, leuk centrum en een gemêleerd rustig soort toeristen. We zouden het hier met gemak nog een paar dagen langer kunnen uithouden.

Pont d\'Espagne

Via de Office du Tourisme en het internet waren we te weten gekomen dat de route naar de Pont d’Espagne vanaf vandaag weer open was. Dus gingen we voor een tweede poging. Op het punt waar we enkele dagen geleden werden tegengehouden was er hard gewerkt aan een alternatieve grindweg door de bergen. Erg scheef en schuin, heel avontuurlijk maar ik word daar nooit blij van. Het laatste gedeelte ging over een stuk grind tussen de ravage van de overstroming. Dit was indrukwekkend om te zien. Grote keien, bomen en andere zooi die door het water waren meegevoerd lagen nog overal. Buizen en bedrading lag open en bloot, waar precies de weg ooit had gelopen was niet meer te herkennen. We snapten nu wel dat we er echt niet hadden doorgekund met onze Mercedes.

Eenmaal bij de pont d’Espagne zijn we met een cabinelift eerst een stuk omhoog gegaan. Daar hebben we aan een beekje gepicknickt. Vervolgens gingen we met een stoeltjeslift verder naar het Lac de Gaube. Na een wandeling van een klein half uurtje verscheen het diepblauwe meer tussen de bergen met op de achtergrond de besneeuwde toppen. Het water was nog blauwer dan de lucht. Het plaatje zou zo op een ansichtkaart kunnen, A. vond het eigenlijk te mooi om echt te zijn. Na eerst onze tenen in het ijskoude water te hebben gedoopt hebben we in het zachte gras liggen zonnen. Na een hele poos hebben we ons verplaatst naar het terras. We konden er eigenlijk geen genoeg van krijgen. Op de terugweg hebben we de route langs de watervallen gewandeld. Dit gaf opnieuw prachtige plaatjes mede doordat de zon regenbogen in het water maakte. Excuses dat ik in herhaling val maar het was ook echt zo mooi.

Ook op de terugweg moesten we over het smalle bergpad. Daar dit maar eenbaans was stond er een stoplicht zodat het verkeer om de beurt mocht. Tenminste dat was de bedoeling… Echter ergens halfweg kwamen er tegenliggers met een grote vrachtauto voorop. Dat stomme stoplicht stond dus niet goed afgesteld! Ik kreeg het echt Spaans benauwd want achter ons reed ook een hele sliert auto’s en nergens was plaats om te passeren. Na veel getoeter en gedoe – mijn hartslag was ondertussen over de 200 - reden die auto’s weer een ander steil bergpad in of reden achteruit zodat uiteindelijk de vrachtauto en de rest er langs kon. Uiteindelijk zijn we gelukkig heelhuids thuis gekomen.