Zwembad en cachen.

Vandaag is weer een rustdag gepland. Eigenlijk heb ik daar niet zo'n zin in want ik heb het wel gezien op dit park. We gaannog wel wat boodschappen doen en een beetje rondsnuffelen in een grote Intersport vlakbij. Ron past enkele zomerjassen maar er wordt uiteindelijk niets gekocht.

De rest van de dag hangen we in het zwembad of in ons appartement. Het zwembad is overdag wat minder druk, veel mensen zijn dan blijkbaar toch ergens anders. Helaas is het opdringerige animatieteam er wel. Het blijkt dat ze ook nog eens weinig fantasie hebben want iedere dag heeft zo ongeveer hetzelfde programma, wateraerobic en waterpolo. Ik sta er iedere keer weer van te kijken dat er zoveel mensen aan mee doe. Blijkbaar vindt men het dus toch leuk.

's Avonds heb ik het weer helemaal gezien op het park. Wessel en ik besluiten de shuttlebus te nemenom te gaan cachen in Peschiera del Garda. De shuttlebus is ook wel een luxe faciliteit moet ik zeggen. Telkens als ik in de mooie zilveren bus stap voel ik me alsof ik een hele rijke toerist ben. Het is nog steeds heel warm maar de cache is leuk om te doen. We twijfelen bij een aantal punten maar uiteindelijk komt het goed. We moeten wel een hele poos zoeken voor de eindcache, hij ligtop een beetje lastig punt en er zijn veel dreuzels die ons raar aankijken, maar uiteindelijk vind ik hem. Ook is het leuk om 's avonds door Peschiera te lopen, is weer eens wat anders. Voldaan keren we terug naar ons appartement.

Sirmione

Vandaag nemen we weer de shuttlebus naar het centrum van Peschier del Garda. We lopen naar de haven en kopen een kaartje voor de boot naar Sirmione. Het is nog wel een gezoek welk kaartje we moeten hebben want mijn Italiaans is niet zo best. Natuurlijk is het vandaag ook weer erg heet en daarom kiezen we een plekje achter op de boot zodat we een beetje wind hebben. De boot stopt op meerdere plaatsen maar na een klein uurtje zijn we in Sirmione. Het is er gezellig druk. We eten eerst heerlijk vers fruit bij een kraampje en verkennen daarna de binnenstad. Overal zitten ijssalon met volle bakken ijs met daarop nog een grote berg, je móet hier gewoon ijs eten. We bezoeken ook de burcht/ ruïne en dat geeft mooie plaatjes. Daarna lopen we nog een stukje langs het water, er is ook een smal strandje wat niet zoveel voorstelt. Ruim op tijd zijn we weer terug bij de aanlegsteiger van onze boot. Het wemelt er vande toeristen die allemaal op hun boot staan te wachten, wij moeten ook nog even zoeken in welke rij we moeten.

's Avonds gaan Amber en ik samen naar de musical kijken die wordt opgevoerd door het animatieteam. Het is een soort van openluchttheater en hoewel het al avond is, is het nog steeds zwoel warm. Ik kom tot de ontdekking dat er geen bar bij is en we dus geen drinken kunnen kopen, wel raar, er is alleen een blikjesautomaat. De voorstellingis de musical Starlight Express enisdus met rollerskates maar wij zijn niet onder de indruk. Echt bij sommige spelers lijkt het wel of ze voor de eerste keer op rollerskates staan. Het niveau onstijgt niet de groep 8 musical. Dat kon het animatieteam van het hotel op Lanzarote enkele jaren geleden toch echt een heel stuk beter. Toch kijken we het helemaal af want op het einde is er een klein vuurwerk en dat is natuurlijk altijd wel leuk.

Peschiera del Garda

Vandaag gaan we naar Peschiera del Garda. Er gaat iedere uur een shuttlebus vanaf ons park naar het centrum en we besluiten hier gebruik van te maken. De bushalte is zo ongeveer recht voor ons appartement. We moeten even op de bus wachten in de bloedhete zon maar we hebben geen spijt. De bus is zilvergrijs en ziet er luxe uit en als we in het stadscentrum uitstappen voel ik me bijna een prinses. We verkennen eerst de binnenstad en die is zeker de moeite waard. Veel smalle straatjes met veel toeristenwinkeltjes. Peschiera ligt pal aan het Gardameer en we lopen een heel stuk langs een soort van boulevard. Aan een kant het meer en aan de andere kant bomen, het is een mooi plaatje en we lopen lekker in de schaduw want het is zo als gewoonlijk weer heet. Op het einde is een strandje maar dat ziet er erg vol uit. Op de terugweg lopen we ook nog langs de haven. We besluiten om morgen de boot naar Sirmione te nemen. Hebben we een leuk bootreisje en geen gedoe met files en parkeren.

's Middags zijn we weer terug op ons park en gaan we zwemmen. Het is een leuk zwembad maar de muziek staat de hard, ik vraag me afvoor wie ze dat doen. Ook het animatieteam is té aanwezig, ze zijn gewoonweg te opdringerig. Nu wil ik nog wel beleefd een praatje met ze maken maar Ron is daar veel sneller klaar mee...

Residence Eden

We hebben ons zelf beloofd om vandaag een dagje uit te rusten. We zijn in Oostenrijk erg actief geweest eneigenlijkallemaalnogeen beetje moe. De spierpijn van de lange bergwandeling begint bij mij nu pas weg te trekken.

Het is ook vandaag weer zonnig en erg warm. Eerst gaan we naar het zwembad wat gelukkig nog niet zo druk is. Welblijkt handdoekje leggen hier te zijn toegestaan en dat vinden we niet zo leuk. Na wat schuiven met de ligbeddenvinden we toch nog een plaatsje met parasol. Er is ook een animatieteam en al snel komen we er achter dat zij een beetje te vasthoudend zijn, eigenlijk gewoon irritant. Volgens mij vergeten ze dat het animatieteam er is voor de gasten en niet andersom. Het zwembad is mooi maar het zwembadwater is niet schoon, het ziet een beetje troebel, waarschijnlijk van de zonnebrandcrême en er drijven haren en andere troepin het water. Niet zo fris maar we moeten het er mee doen. De rest van de dag hangen we een beetje op het park rond en relaxen we in ons appartement met airco. Onze bunker noemen we het want we hebben alle houten luiken dicht tegen de warmte en binnen moet het licht dus aan. Maar koel is het wel!

Tegen de avond ben ik het helemaal zat en wil ik iets gaan doen. Ik heb erg de neiging om in de shuttlebus naar Peschiera del Garda te stappen maar de kinderen houden me tegen. Vandaag een dagje niks doen valt niet mee, maar één dagmoet kunnen. Gelukkig staat er morgen weer iets op het programma.

Het opklapbed van W. en A. ligt niet zo lekker en piept nogal. We besluiten de matrassen eraf te halen en deze gewoon op de grond te leggen. Dat blijkt een goed idee. Dus vanaf vandaag slapen ze op de grond...

Via de Timmelsjoch Hochalpenstrasse naar Italië

Vandaag nemen we afscheid van Oostenrijk, wel een beetje met pijn in ons hart want we hebben het hier erg naar ons zin gehad. Maar tegelijkertijd hebben we ook wel weer zin in een nieuwe omgeving. Onder een prachtig blauwe lucht vertrekken we richting de Timmelsjoch. De vergezichten worden steeds mooier en ik geniet met volle teugen. We stoppen twee keer, de eerste keer om een cache te zoeken en op de top van de berg om een stukje te wandelen. Ik vind het uitzicht werkelijk geweldig maar de kinderen vinden dat ik overdrijf.

Eenmaal over de grens van Italië is het wegdek een stuk minder, ook de huizen zien er minder verzorgd uit. Als we op de autostrada zijn moeten we even wennen aan de bewegwijzering en we rijden dan ook prompt verkeerd. Om ongeveer 14.30 uur bereiken we het golfcomplex waar ons appartement deel van uitmaakt. Het is erg groot met veel grasveld en weinig bomen. Bij de receptie van Residence Eden parkeren we onze auto. Eigenlijk willen we de auto niet uit want het is erg warm, ongeveer 35 graden en daar houden wij niet van. De receptie gaat pas op 15.00 uur open dus moeten we wachten. Voor de receptie zijn wat bankjes en parasols maar de plekjes in de schaduw zijn allemaal bezet. Pas ruim na drieën komen de dames van de receptie aangesjokt.Ondertussen zitten er heel veel mensen in de hete zon te wachten. Eindelijk zijn wij dan aan de beurt.

We hebben een appartement op de eerste verdieping van Limoni, het achterste gebouw. De twee kamers zijnredelijk ruim, schoon en degelijk maar niet echt knus. Wel blijkt er in iedere kamer een goedwerkende airco te zijn en daar zijn we erg blij mee. We moeten wel even wennen aan de andere accomodatie. Geen knusse Oostenrijkse kamer meer maar Italiaanse degelijkheid.

's Avonds gaan we eten in het restaurant van het Parkhotel want we hebben halfpension geboekt. Het is een groot ruim hotel met veel marmer, doch de eetzaal lijktmeer een luxe kantine van een groot bedrijf dan het restaurant van een hotel. Héél groot en het ziet er ook wel duur uitmaar toch weinig sfeervol. Heteten isin buffetvorm en is goed en uitgebreid maar wij zijn in Oostenrijk erg verwend. We moeten echt even aan Italië en de hitte wennen maar het komt wel goed denk ik.

Ötztal

Eigenlijk stond voor vandaag weer een wandeling in de bergen op het programma maar toen we vanmorgen uit bed kwamen was de spierpijn nog niet veel minder. Dus het programmawerd wat gewijzigd. Vanochtend zijn we eerst naar Vent gereden, een leuk plaatsje maar het was er om onduidelijke reden erg druk en ook geen parkeerplaats meer te vinden. We besloten terug te rijden omdat we onderweg verschillend leuke stekjes tegenwaren gekomen. Op een mooi plekje bij een riviertje parkeerden we de auto en gingen een stukjewandelen om daarna heerlijk uit te rusten in het zonnetje. Vervolgens gingen we cachen inZwiebelstein. Verder wilden we ook nog naar Ötzi maar dat blijkt toch verder lopen en klimmen dan we in eerste instantie dachten dus keerden eerst de dames en later ook de heren om.

's Middagszijn wewezen winkelen in Sölden enhebben weook nog enkele caches gevonden.R. paste verschillende sportieve jassen en bekeek veel wandelschoenen maar uiteindelijk werd er niks gekocht. 's Avonds genieten we nog één maal van het fantastische eten in hotel Regina.Ook het personeel is erg aardig en vraagt regelmatig wat we die dag hebben gedaan en of we het naar ons zin hebben. Ja, dat hebben we zeker!Het is onze laatste avond in dit hotel maar we beloven onszelf dat we hier nog een keer terug moeten.

Gletsjerstrasse

Toen we vanmorgen opstonden kon ik bijna mijn bed niet uit, ik had echt ongelofelijke veel spierpijn. Vooral de trap af lopen is momenteeleigenlijk niet mogelijk. Ook gaan zitten en opstaan (bijvoorbeeld op de wc) is een pijnlijke aangegelegenheid. We besloten om met de auto de Gletsjerstrasse te gaan rijden, konden we rustig aan doen vandaag.Halverwegebleek er plotsklaps een slagboom te zijn en moesten we geld betalen, dat vonden we wel stom. Maar de route was zeker de moeite waard. Na een tijdje kwamen we op een parkeerplaats midden tussen ijs- en sneeuwwoestenij, is dat de Rettenbachgletsjer? Waarschijnlijk wel, het was een mooi plaatje. Daarna reden we een stukje terug en dan door de Tiefenbachtunnel die wel 1,7 km lang is. Daar kon je met de lift omhoog watR. natuurlijk weer te duur vond maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. En daar hebben we geen spijt van gekregen want het uitzicht op de Tiefenbachgletsjer was echt geweldig. Er was een soort van promenade die recht vooruit stak. Dus net alsof hij aan de onderkant niet vast zat, niet goed voor mensen met hoogtevrees maar wij zijn stoer. We hebben echt een hele tijd genoten van het uitzicht. Daarna zijn weteruggereden naar Sölden waar op dat moment een soort van antieke autorace van start was gegaan. Ook leuk om even te kijken.

's Middags hebben we in Sölden gewandeld en wat caches gevonden. Het eten 's avonds was ook weer uit de kunst. Het lijkt wel of we iedere avond in een heel duur restaurant zitten te dineren, zo luxe en zo lekker.

Gaislachkogel

Nalekker geslapen te hebbenop een heerlijk zacht matras onder eenechte donzen dekbed werden de plannen voor vandaag gemaakt. De zon scheen en de weersvoorspellingen waren goed. We besloten om een bergwandeling te gaan maken. De keuze viel op de Gaislachkogel, een berg hier vlakbij. We gingen een afdaling doen want dat leek ons niet te vermoeiend. In het boekje stond dat het een lichte bergwandeling van 3 uur was en verder nog dat je goed ter been moest zijn en in bezit van goed schoeisel. Wij voldeden aanalle eisen.

Eerst gingen we met twee liften omhoog, en dat was meteen al een prachtig uitzicht. Na van dit uitzicht genoten te hebben begonnen wij met onze wandeling. Maar waar begon deze eigenlijk?Uiteindelijk zag een van ons de gele pijlen op de rotsblokken, dus dat werdeven klauteren. Dat zou zo wel beter worden dachten wij, helaas duurde dat klauteren wel heel lang. Na ongeveer éénuur bereikten we eindelijk het Gaislachermeer waar we volgens de bordjes maar een kwartier over zouden doen. Ook op de kaart zag het er uit alsof hetmaar een klein stukje was. We hadden inéén uur pas ongeveer 1/8 deelgelopen! Na een kort overleg besloten we toch verder te wandelen. Het pad zou zo meteen wel beter worden praatten we onszelf moed in. Maar na nog een uur wandelen waren het inderdaad geen rotsblokken meer, maar het pad was nog steeds meer klauteren dan wandelen. Langzamerhand werd het steeds minder gezellig en enkele van ons raakten achterop omdat ze het tempo niet konden volgen. Wie had ook alweer gezegd dat dit een lichte wandeling was? W. sprakde legendarische woorden, 'het bloed loopt door mijn schoenen'. De sfeer werd alsmaar grimmiger want iedereen had ondertussen pijn aan zijn of haar voeten en was bovendien erg moe. Bovendien leek een lange rustpauzesniet verstandig want de lucht was aan het betrekken. We moesten doorlopen wilden we straks niet natregenen en door de modder moeten lopen.

Na enkele uren kwamen we eindelijk bij een restaurant waar we hebben gepauzeerd. Daarna besloten we om het skiweitje recht over te steken en niet het zigzagpad te lopen, zo sneden we een heel stuk af. Tja, dat was natuurlijk ook niet zo'n slimme keuze. Geheel de weg kwijt kwamen we uiteindelijk op een asfaltweg terecht, maar welke kant moesten we nu op? Naar beneden in ieder geval, er reden ondertussen ook wat auto's langs en ik had zwaar de behoefte om te gaan liften, zo ontzettend moe was ik. Een slim idee was om achteruit te gaan lopen, dan gebruikten we weer andere spieren en deden je tenen ook minder zeer. Na een helse tocht van bijna 6 uur bereikten we ons hotel. Het was een mooie tocht maar we doen het nooit meer.